خبرگزاری رویترز در مقاله ای به قلم بن پیتون، یک فعال گردشگری به بررسی ابعاد گردشگری از گرینلند پرداخته است.
در ماه ژوئن، پرواز یک هواپیمای شرکت یونایتد ایرلاینز از نیوجرسی به پایتخت گرینلند، نووک، آغازگر دوره‌ای جدید برای بزرگ‌ترین جزیره جهان خواهد بود. تا پیش از این، سفر به گرینلند بسیار دشوار و محدود به پروازهایی از دانمارک یا ایسلند و فرود در فرودگاهی کوچک در کانگرلوسواک بود. اما باند جدید ۲۲۰۰ متری در فرودگاه نووک امکان پذیرش پروازهای مستقیم را فراهم کرده است.
دواین منزس، مدیر ابتکار سیاست و پژوهش قطب شمال در لندن، می‌گوید این اتصال جدید با آمریکا «تحولی بنیادین» برای گرینلند خواهد بود، زیرا گردشگری می‌تواند به تنوع اقتصادی و کاهش وابستگی به صنعت ماهیگیری کمک کند.
در حالی که گرینلند تازه وارد نقشه گردشگری شده، دیگر نواحی قطبی مانند نروژ و قطب جنوب دهه‌هاست که میزبان گردشگران زیادی هستند. سفر با کشتی تفریحی محبوب‌ترین راه دیدن مناطق قطبی شده و سالانه حدود ۱.۵ میلیون نفر از بنادر نروژ بازدید می‌کنند.
در قطب جنوب نیز گرچه سفر با کشتی هنوز گران و خاص است، ولی محبوبیت آن به سرعت در حال رشد است: در فصل ۲۰۲۳–۲۰۲۴ بیش از ۱۲۰,۰۰۰ نفر از این قاره دیدن کردند. این رقم در ۳۰ سال گذشته بیش از ۱۰ برابر شده است.
با این حال، کشتی‌های تفریحی مدت‌هاست که به‌دلیل نگرانی از آلودگی، نشت سوخت و آسیب به حیات‌وحش، مورد انتقاد قرار دارند.
الینا هاتن، پژوهشگر گردشگری قطب شمال، می‌گوید تأثیر این صنعت بر اکوسیستم‌های حساس قطبی «منفی» و «پایدارناپذیر» است و خواهان محدودسازی شمار گردشگران و کنترل شدیدتر فعالیت کشتی‌های تفریحی است.
در پاسخ، شرکت‌های کروز می‌گویند که گردشگری درآمد لازم را برای جوامع دورافتاده فراهم می‌کند. برای مثال، شرکت نروژی Hurtigruten بیش از ۱۰۰ میلیون یورو صرف به‌روزرسانی زیست‌محیطی ناوگان خود کرده است. این شرکت توانسته است انتشار اکسید نیتروژن را تا ۸۰ درصد و دی‌اکسیدکربن را تا ۲۵ درصد کاهش دهد. همچنین، نیمی از کشتی‌ها از باتری برای تأمین انرژی استفاده می‌کنند.
Hurtigruten امیدوار است تا سال ۲۰۳۰ برخی از کشتی‌های خود را با بادبان‌های خورشیدی و باتری‌های غول‌پیکر کاملاً بدون آلایندگی کند. مدیرعامل شرکت، هدا فلین، همچنین از اعمال مقررات سخت‌گیرانه‌تر در صنعت گردشگری دریایی استقبال می‌کند. او می‌گوید کشتی‌هایی که بیش از ۴۰۰ نفر ظرفیت دارند نباید در جوامع کوچک قطبی توقف داشته باشند، زیرا ورود هزاران گردشگر می‌تواند فشار زیادی به زیرساخت‌های محلی وارد کند.
در ایسلند، پس از بحران مالی ۲۰۰۸، گردشگری به ابزاری کلیدی برای احیای اقتصاد تبدیل شد. اما اکنون برخی جوامع، مانند شهر کوچک ایسافیوردور، آن‌قدر به کشتی‌های تفریحی وابسته شده‌اند که هر گونه کاهش بازدیدکنندگان می‌تواند پیامدهای سنگینی داشته باشد.
در سال ۲۰۲۵، ایسلند مالیات جدیدی برای گردشگران کشتی‌های کروز وضع کرد (۲۵۰۰ کرون معادل ۱۹ دلار در روز). این تصمیم با تهدید به تحریم از سوی شرکت‌های کروز مواجه شد. هرچند پژوهشگران ایسلندی می‌گویند صنعت گردشگری کشتی‌های تفریحی چند میلیارد دلاری به راحتی می‌تواند این هزینه‌ها را تحمل کند، اما نابرابری قدرت میان این شرکت‌ها و جوامع کوچک همچنان مشکل‌ساز است.
آسا مارتا، پژوهشگر مرکز تحقیقات گردشگری ایسلند، می‌گوید: «ما جاذبه اصلی هستیم. آن‌ها برای دیدن ما می‌آیند. پس می‌توانیم برایشان محدودیت تعیین کنیم.»
در گرینلند نیز کارشناسان هشدار می‌دهند که توسعه زیرساخت‌ها باید همزمان با افزایش گردشگران انجام شود تا فشار به مناطق محدود وارد نشود. هتل‌ها در شهرهایی چون ایلولیسات از هم‌اکنون در تابستان پر هستند، پیش از آن‌که حتی پروازهای جدید آغاز شده باشند.
منزس از پروژه “جاده دایره قطب شمال” که شهرهای کانگرلوسواک و سیسیمیووت را به هم متصل می‌کند، به عنوان نمونه‌ای موفق از توزیع گردشگران و کاهش تمرکز در یک منطقه نام می‌برد. به گفته او، اگر گرینلند بتواند از تجربه‌های همسایگان قطبی خود درس بگیرد، فرصت بزرگی برای توسعه‌ای پایدار خواهد داشت. و هیچ کشوری در قطب نمی‌تواند از نظر جاذبه‌های گردشگری با گرینلند رقابت کند.
منبع: رویترز